Άρθρο 1: Εγγυήσεις - Εννοιολογικοί προσδιορισμοί
Άρθρο 2: Ασφαλιστικό καθεστώς ...
Άρθρο 3: Βασική σύνταξη
Για να διαβάσετε ΟΛΑ τα άρθρα του νομοσχεδίου κάντε κλικ ΕΔΩ. !
Άρθρο 1: Εγγυήσεις - Εννοιολογικοί προσδιορισμοί
Άρθρο 2: Ασφαλιστικό καθεστώς ...
Άρθρο 3: Βασική σύνταξη
Για να διαβάσετε ΟΛΑ τα άρθρα του νομοσχεδίου κάντε κλικ ΕΔΩ. !
4 σχόλια:
Το έκτρωμα της κατάργησης και των τελευταίων ασφαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης «πέρασε».
ΜΕΡΟΣ Α.
Η εργατική τάξη κόντρα στους εργατοπατέρες κάθε λογής πρέπει να απαντήσει αποφασιστικά: χωρίς ενιαίο, μαζικό, αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους δουλειάς, χωρίς πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία, χωρίς κοινό αγώνα εργαζόμενων, ανέργων, αλλοδαπών εργατών η απόλυτη εξαθλίωση δεν αντιμετωπίζεται
Στις 8 Ιούλη ξεθεμελιώθηκε ό,τι είχε απομείνει από τη λεγόμενη «κοινωνική ασφάλιση». Είναι τουλάχιστον αστείο, να γίνεται λόγος για το εάν ο νόμος ήταν ακριβώς σύμφωνα με το «μνημόνιο» και τις απαιτήσεις της τριπλής κατοχής Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ, ή αν τις ξεπερνούσε. Το βέβαιο είναι πως η μισοαποικιακή ουσιαστικά θέση στην οποία βρίσκεται τώρα η χώρα μετά την οικονομική της χρεοκοπία, δίνει τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, να καταργούν και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα που είχαν κατοχυρωθεί με αγώνες αφού είναι η εργατική τάξη και η φτωχολογιά πόλης και χωριού, που πληρώνουν την καταστροφική πολιτική όσων κλέβοντάς τους συνέχεια και επί χρόνια, τους φορτώνουν τώρα όλες τις επιπτώσεις των εγκλημάτων και της ρεμούλας τους.
Η ερώτηση είναι άλλη: πως αυτό το θέμα που δεν μπόρεσαν οι καπιταλιστές να «καθαρίσουν» ολοκληρωτικά χρόνια τώρα, σε πολλαπλές προσπάθειες, τώρα πέρασε, με κάποιες μόνο «ντουφεκιές στον αέρα»; Πως μια χτυπημένη βαριά εργατική τάξη και πολυάριθμα φτωχά λαϊκά στρώματα, φαίνεται να μη μπορούν να εκφράσουν με πράξη την οργή τους και να αντισταθούν, κάνοντας την απόγνωση δύναμη τιμωρίας και δίνοντας απάντηση στους ληστές του μόχθου τους. Πως «περνάει» ένα ακόμη νομοθέτημα που οδηγεί στη φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς όλη η χώρα να τραντάζεται από τη μαχητική αντίδραση των εργαζομένων. Φταίει η ζέστη; η κόπωση των διαδηλώσεων; η απουσία μέσων μεταφοράς; ... Όχι άλλα άλλοθι.
Εκτός από τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας των εργατοπατέρων όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων που εμπόδισε τους εργαζόμενους να αντισταθούν στη μεγάλη σαρωτική θύελλα υπάρχει ακόμα και απουσία (έντονη αποδυνάμωση) συνδικαλιστικού κινήματος, το ότι ο κάθε εργαζόμενος, αλλοδαπός ή ντόπιος, άνεργος ή ακόμη ψευτοδουλεύοντας, ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟΣ, χωρίς την αλληλοτροφοδότηση του αγώνα σε μερικούς αγώνες, να δίνει δύναμη και να κάνει το ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ. Το ότι δεν απουσιάζουν μόνο τα «ταξικά συνδικάτα», απουσιάζουν τα συνδικάτα συνολικά και επιπλέον η χρουστσοφική ψευτοαριστερά («Κ»ΚΕ), με τη διασπαστική της τακτική κάνει το συνδικαλιστικό χάλι ακόμη πιο βολικό για τα αφεντικά, βοηθάει κρύβοντας την πραγματικότητα στο πέρασμα όλων των αντεργατικών μέτρων, ενώ αδυνατεί εντελώς να αρθρώσει λόγο που θα κάνει τους εργαζόμενους να καταλάβουν που βρίσκονται, να αντιληφθούν τις προτεραιότητες, να αγωνιστούν με σαφείς και επεξεργασμένους πολιτικούς στόχους, ώστε οι θεωρίες των μονόδρομων να πάνε περίπατο και να υπάρξει η απαραίτητη για τη σημερινή κατάσταση, αγωνιστική ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ που βγάζει και ξαναβγάζει στο δρόμο, όλο και πιο μαζικά.
ΜΕΡΟΣ Β
Το συγκεκριμένο νομοθέτημα που ψηφίστηκε, ξεπέρασε όλα τα εκτρώματα: Γιαννίτση, πορίσματα επιτροπής Σπράου, νόμους Σιούφα και Πετραλιά και πάει λέγοντας.
Θέσπισε δικαίωμα σύνταξης στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς (με αστείες ρυθμίσεις αλληλοσυμπλήρωσης των δυο αφύσικων ορίων και ακόμη πιο αστείες μεταβατικές διατάξεις), σε άντρες και γυναίκες προβλέποντας μάλιστα ότι η ηλικία μελλοντικά μπορεί να αυξηθεί με βάση την άνοδο του προσδόκιμου ζωής (!). Και όλα αυτά σε μια χώρα που με τη συγκεκριμένη δομή της, έτσι δεν χτυπιούνται μόνον οι βετεράνοι του μόχθου, αφού τους «απαγορεύεται» να ξεκουραστούν για την παραγωγική τους συμβολή, έστω και λίγα χρόνια. Χτυπιέται παράλληλα το εργασιακό μέλλον της νεολαίας με τα σημερινά επίπεδα ανεργίας της στο 30%-35%, αφού σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης αυτό θα καταστήσει αδύνατη την είσοδό τους στη αγορά εργασίας. Και βέβαια χτυπιούνται οι γυναίκες, που αφού επί χρόνια αντιμετώπιζαν «εμπάργκο» για την είσοδό τους στη παραγωγή, σήμερα έχουν τουλάχιστον 20% λιγότερη αμοιβή για ίση εργασία και βέβαια καμία πολιτική μέριμνας για βοήθεια σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών και τη δουλειά στο σπίτι. Για να διασφαλιστούν μάλιστα τα όρια της ντροπής, θεσπίζονται βαριές ποινές μείωσης της σύνταξης κατά 6% για κάθε χρόνο, στην περίπτωση «πρόωρης συνταξιοδότησης».
Οι συντάξεις μετά και τα νέα μέτρα της επιβολής φορολόγησής τους (ΛΑΦΚΑ) από 3-9% όταν υπερβαίνουν το «όριο χλιδής» των 1400 ευρώ (!), και αφού έχει καταργηθεί ήδη η 13η και 14η σύνταξη, έχουν ήδη υποστεί μια μείωση που φτάνει στο 30%. Με την επιβολή του νέου τρόπου υπολογισμού της σύνταξης (πολλαπλασιασμός των συντάξιμων αποδοχών επί ποσοστό αναπλήρωσης 1.2%), ο εργαζόμενος θα δικαιούται το 48% του συντάξιμου μισθού (40 εργάσιμα έτη x 1.2%), έχοντας μείωση της τάξης του 40% τουλάχιστον, αφού θα υπολογίζεται όλος ο εργάσιμος βίος μέσω του μέσου όρου μισθού κατά τη συνολική διάρκεια αυτού (ενώ μέχρι σήμερα ίσχυε η τελευταία 5ετια εργασίας). Εννοείται ότι λόγω πληθωρισμού, αυτός ο μέσος όρος θα προσαρμόζεται συνεχώς. Και αυτές οι συντάξεις ακόμη όμως παύουν να είναι συνολικά εγγυημένες – όπως και συνταγματικά ορίζεται – από το κράτος. Ορίζεται σαν «βασική σύνταξη», ένα επίδομα ντροπής 360 ευρώ που μάλιστα δεν προβλέπεται ρυθμός αναπροσαρμογής του και μένει αυτό μόνο, σαν εγγυημένη σύνταξη, ενώ στην πραγματικότητα θα δίνεται βασιζόμενο σε εισοδηματικά κριτήρια. Όλες οι επικουρικές συντάξεις και οτιδήποτε αναφέρεται πια σαν «ανταποδοτική σύνταξη», παύουν να είναι εγγυημένες (λόγω των «ελλειμμάτων» των καταληστευμένων ταμείων) και άρα στο όνομα μιας πραγματικής ή κατά πρόφαση οικονομικής συγκυρίας, τα λεφτά των εργαζόμενων είναι στον αέρα και μπορεί να μη τους δοθούν. Εδώ ας απαντήσουν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί υπηρέτες τους, όταν επί δεκαετίες επένδυαν τα αποθεματικά των ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας με επιτόκιο 1% και πληθωρισμό δυσθεώρητο (για να καταλήξουν σαν τζάμπα χρήμα στους καπιταλιστές), όταν τα ίδια αποθεματικά, για να γίνουν οι ρεμούλες, τζογάρονταν στο χρηματιστήριο και στα δομημένα ομόλογα, το κράτος – που τότε εγγυόταν συνολικά τις συντάξεις – αποζημίωσε ποτέ (ανταποδοτικά πάντα) τους ασφαλισμένους;
ΜΕΡΟΣ Γ
Πετσοκόβονται οριστικά στο 10% τα ήδη ουσιαστικά πετσοκομμένα «βαριά και ανθυγιεινά» επαγγέλματα, αφού ορίζεται από μηδενική βάση επιτροπή που μονομερώς και τελεσίδικα θα τα προσδιορίσει. Και μιλάμε για κατάργηση των ελάχιστων που είχαν απομείνει, όταν οι νοσηλευτές δεν υπάγονται ακόμη, όταν οι υπάλληλοι καθαριότητας στους ΟΤΑ μετά από απεργίες δεκαετιών πρωτομπήκαν μόλις πριν 3 χρόνια. Σαν αποτέλεσμα, σε πλήθος επαγγελμάτων που είναι ιδιαίτερου κόπου και υψηλής επικινδυνότητας, θα προστεθούν τουλάχιστον 5-8 χρόνια δουλειάς.
Εντείνεται αντί να εξανθρωπιστεί η αντιμετώπιση των κάθε λογής ανάπηρων ασφαλισμένων. Με πρόφαση τις αναπηρικές «μαϊμούδες» που τα αστικά κόμματα μοίραζαν και θα εξακολουθούν να «μοιράζουν», αφ’ ενός μέσω κεντρικού φορέα επανεξετάζονται όλοι-ακόμη και οι καταφανώς ανάπηροι εξ αρχής- εντείνοντας το αίσχος, να κουβαλούν ανθρώπους κάθε χρόνο σε καροτσάκια, για να δουν «αν έγιναν καλά». Ακόμη αναφέρεται αναίσχυντα πως τα κριτήρια θα είναι αυστηρότερα, υποκαθιστώντας τα πορίσματα της ιατρικής από τις οικονομικές ντιρεκτίβες και δίνοντας το σήμα: γενικά λιγότερες αναπηρικές συντάξεις.
Σε ένα κρεσέντο ρατσισμού απέναντι στους αλλοδαπούς εργάτες, αντί να θεσπίζεται η υποχρέωση του κράτους να τους χορηγεί όταν χρειάζεται δικηγόρο και μεταφραστή για να αντιπαλέψουν τη γραφειοκρατία της απονομής σύνταξης, τίθεται σαν προϋπόθεση για την απονομή σύνταξης, η επί 35 χρόνια διαμονή τους στην Ελλάδα, ανεξάρτητα της ηλικίας που ήρθαν και της ηλικίας που εγγράφηκαν στον ασφαλιστικό φορέα. Περισσότερα για το τι σημαίνει η ρύθμιση, δεν χρειάζονται.
Παραβλέπουμε και άλλα επί μέρους ζητήματα που χτυπούν τις συντάξεις χηρείας, τις συντάξεις γονιών βαριά ανάπηρων παιδιών, γιατί ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Αξίζει μόνο να ειπωθεί πως για την εισφοροδιαφυγή των καπιταλιστών, το νομοθέτημα δεν αναφέρει τίποτε συγκεκριμένο, σε χρονοδιάγραμμα και με απαίτηση ρύθμισης των δεδομένων που αυτά κύρια τορπίλισαν το ασφαλιστικό σύστημα σε βάρος των εργαζόμενων. Είναι αστείο πως το μόνο συγκεκριμένο που αναφέρεται, είναι η επιβολή μιας ψευτοεισφοράς, από ιδιώτες που απασχολούν εργαζόμενους σε οικιακές εργασίες (υπηρέτες, κηπουρούς κλπ, όπως αναφέρεται....)
Το συγκεκριμένο ασφαλιστικό έκτρωμα, «πέρασε πιο νωρίς» όπως επαίρεται η κυβέρνηση – υπηρέτης της τρόικας. Πέρασε την ίδια στιγμή που το αντίστοιχο για τα εργασιακά δεν έχει κατατεθεί, αλλά εφαρμόζεται μήνες τώρα, με την ασυδοσία των καπιταλιστών, και με την ντε φάκτο κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων όπως αυτή επικυρώθηκε με τη «συλλογική σύμβαση» που υπέγραψαν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, σε μια ουσιαστικά πλήρη αποδοχή όλων των απαιτήσεων των καπιταλιστών. Το «ταξικό» εργατοπατερίστικο ΠΑΜΕ, κατήγγειλε φωναχτά αλλά μόνο φραστικά και μέχρι εδώ. Του θύμισαν τις όμοιες κλαδικές συμβάσεις που υπογράφει όπου ελέγχει τις Ομοσπονδίες, την αντεργατική πολιτική που εφαρμόζει στις «κομματικές επιχειρήσεις» το χρουστσοφικό κόμμα, επικαλούμενο τις συλλογικές συμβάσεις του κλάδου που ανήκουν. Και όλοι οι εργατοπατέρες σιώπησαν έν
Στη Δικαιοσύνη προς εξέταση το ασφαλιστικό
Η πρώτη προσφυγή κατά του ασφαλιστικού νόμου για το Δημόσιο κατατέθηκε από συνταξιούχο δικαστικό, μεταφέροντας στη Δικαιοσύνη προς κρίση τα μέτρα της κυβέρνησης, δοκιμάζοντας τις αντοχές της συνταγματικότητάς τους, αλλά και την εφαρμογή τους.
Η προσφυγή που κατατέθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο κατά το Σύνταγμα έχει οριστεί να επιλύει τα οικονομικά αιτήματα των δικαστικών, αφορά τις διατάξεις του ασφαλιστικού νόμου για το ΛΑΦΚΑ, αλλά και τις περικοπές σε επιδόματα αδείας και εορτών που επιβλήθηκαν με νόμο στους συνταξιούχους του Δημοσίου.
Κι ενώ η προσφυγή του συνταξιούχου ανώτατου δικαστικού ανοίγει τον χορό ανάλογων προσφυγών κατά του ασφαλιστικού νόμου, αύριο αναμένεται να κατατεθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας η πρώτη ομαδική προσφυγή αρμοδίων θεσμοθετημένων φορέων κατά του Μνημονίου και κατά των κυβερνητικών μέτρων για μείωση μισθών και συντάξεων. Η προσφυγή θα υπογράφεται από τον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας, την ΑΔΕΔΥ και την Ομοσπονδία Πολιτικών Συνταξιούχων.
Το ενδιαφέρον της προσφυγής κατά του ασφαλιστικού νόμου και ειδικά κατά της επιβολής του ΛΑΦΚΑ, εστιάζεται, όπως προκύπτει από το πολυσέλιδο δικόγραφο που υπογράφεται από τον δικηγόρο κ. Γ. Στεφανάκη, όχι μόνον στην επίκληση παραβίασης του συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης που προστατεύουν τα περιουσιακά δικαιώματα των πολιτών, ανάμεσα στα οποία και οι συντάξεις, αλλά στην παράθεση επιχειρημάτων για άντληση εσόδων από την περιστολή δαπανών και τη μείωση κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
ΟΣΕ αντί για ΛΑΦΚΑ...
Στην προσφυγή του συγκεκριμένα ο συνταξιούχος ανώτατος δικαστικός επιχειρηματολογεί υπέρ της αντισυνταγματικότητας στην επιβολή κρατήσεων στις συντάξεις, το λεγόμενο ΛΑΦΚΑ, επισημαίνοντας ότι, στο πρόσφατο παρελθόν, η παρακράτηση αυτή είχε κριθεί αντισυνταγματική με σωρεία αποφάσεων, είχε τελικώς καταργηθεί και είχαν επιστραφεί στους δικαιούχους τα παρακρατηθέντα μετά την παρέλευση ετών.
Στη συνέχεια όμως στην προσφυγή γίνεται αναλυτική παράθεση πηγών άντλησης εσόδων προκειμένου να αντιμετωπιστεί το αίτημα για μείωση του ελλείμματος από τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, τη συνεχιζόμενη, όπως τονίζεται, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος αλλά και την πάταξη της φοροδιαφυγής.
«Η σπατάλη, αναφέρεται στην προσφυγή, στους συγκοινωνιακούς φορείς εγγίζει ετησίως τα 2 δισ. ευρώ, ενώ το συνολικό παθητικό τους υπερβαίνει τα 15 δισεκατομμύρια». Ενώ για τον ΟΣΕ τονίζεται ότι το «δημόσιο συνεχίζει να καταβάλει 1 δισ. ευρώ ετησίως για την κάλυψη των εξόδων του, ενώ διατηρεί υπερδιπλάσιο των αναγκών του προσωπικό για το οποίο η ετήσια δαπάνη για καθένα εργαζόμενο ανέρχεται κατά μέσον όρο σε 64 χιλιάδες ευρώ..». Επίσης, γίνεται αναφορά σε συνεχιζόμενες προσλήψεις προσωπικού σε ζημιογόνες ΔΕΚΟ όπως ΤΡΑΜ και ΜΕΤΡΟ, αλλά και στην κατασπατάληση εκατομμυρίων ευρώ για υπέρογκες δαπάνες για φάρμακα και ιατρικό υλικό από τα ασφαλιστικά Ταμεία, όπως και στους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου με ειδική αναφορά σε περιπτώσεις όπως του γνωστού τραγουδιστή Τόλη Βοσκόπουλου.
Οι παραλείψεις των αρμοδίων φορέων να στραφούν προς αυτές τις κατευθύνσεις για άντληση εσόδων, όπως αναφέρεται στην προσφυγή, οδήγησαν, κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας, στο να στραφούν τα μέτρα της κυβέρνησης «στα εύκολα θύματα, μισθωτούς και συνταξιούχους, επιβάλλοντας μεταξύ άλλων και την ειδική φορολογική εισφορά (ΛΑΦΚΑ)».
Βεβαίως, βασικό αίτημα της προσφυγής, εκτός του ΛΑΦΚΑ, αποτελούν οι περικοπές των επιδομάτων αδείας και εορτών που επιβλήθηκαν στους συνταξιούχους για τις οποίες προβάλλονται επιχειρήματα αντισυνταγματικότητας με επιπρόσθετο εκείνο που αφορά τους δικαστικούς για τους οποίους σημειώνεται ότι απαιτείται ειδικός νόμος για τις μισθολογικές τους μεταβολές...
Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιβολή της παρακράτησης του ΛΑΦΚΑ είχε κριθεί αντισυνταγματική πριν από την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου με γνωμοδότηση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δίδοντας μια πρόγευση μελλοντικών δικαστικών κρίσεων..
Δημοσίευση σχολίου