ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ & ΨΥΛΛΑ 2
105 57 ΑΘΗΝΑ
Τηλ 213.16.16.900
Fax 2103246165
Email: adedy@adedy.gr, adedy1@adedy.gr
Αθήνα 17.5.2011
ΟΜΙΛΙΑ Του Ταμία και Υπεύθυνου των Διεθνών Σχέσεων της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Κώστα Μπόικου στο 12ο Συνέδριο της ETUC
Στο κεφάλαιο 4 του κειμένου των εισηγήσεων «ενίσχυση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου»
2η ημέρα 17/5/2011
Ενώ μέρα με τη μέρα το ευρωπαϊκό κεκτημένο του κοινωνικού κράτους χάνεται στο χθες και στην ιστορία, εμείς δίνουμε, μάλλον, την εντύπωση ότι προσπερνάμε την κύρια αιτιώδη συνάφεια της σημερινής, πρωτοφανούς, κρίσης και εξαντλούμαστε για άλλη μια φορά σε επιφανειακές διακηρύξεις των δικαιωμάτων μας, αλλά και επαναβεβαιώσεις, στην πραγματικότητα, αποδοχής από την πλευρά μας του σημερινού κοινωνικού – πολιτικού και οικονομικού status !
Πρέπει να το παραδεχτούμε : ως μια από τις κορυφαίες υπερ-εθνικές συνδικαλιστικές δομές αδυνατούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά στις εξελίξεις και την ιστορία.
Είμαστε, όμως, εργαζόμενοι και εκπροσωπούμε εργαζόμενους, που πρέπει να αντιδράσουν αποτελεσματικά, μαζικά και δυναμικά, για να αναχαιτίσουν τη λαίλαπα των αντεργατικών πολιτικών και να επιβάλουν τη στοιχειώδη, τουλάχιστον, κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέπει να διαμορφώσουμε, στο πλαίσιο αυτό, τη δική μας συνολική πρόταση.
Στην εισήγηση, λοιπόν, τα θετικά στοιχεία είναι διάσπαρτα, με μεγαλύτερη η μικρότερη συνοχή μεταξύ τους. Ωστόσο, είναι δύσκολο εδώ να διαφωνήσει κανείς.
Όμως, για να γίνουμε πειστικοί για τη βούληση και την ικανότητά μας να αναστρέψουμε υπέρ των κοινωνικά ασθενέστερων τη σημερινή κατάσταση, πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Η χρηματοπιστωτική κρίση, που εξελίχθηκε σε οικονομική και κρίση χρέους, πλήττοντας περισσότερο, όπως ήταν φυσικό, τις πιο αδύναμες και με μεγαλύτερα διαρθρωτικά προβλήματα οικονομίες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία κλπ), θα χτυπήσει, αν δεν χτυπάει ήδη, και την πόρτα των ισχυρότερων οικονομιών. Αυτών δηλαδή που έχουν την ψευδαίσθηση, αν την έχουν, ότι γι’ αυτούς «δε χτυπάει η καμπάνα».
Η κρίση του παγκοσμιοποιημένου, πλέον, καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής, δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές διαχείρισής της, όπως επιχειρείται με τα διάφορα «μνημόνια και σύμφωνα», τα οποία, βεβαίως, παραπέμπουν στους σημερινούς συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων στην Ε.Ε..
Παρενθετικά: Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι δόκιμη η έκφραση «καπιταλισμός του τζόγου». Ο «τζόγος» είναι σύμφυτο στοιχείο του καπιταλισμού.
Για την ενίσχυση, ακριβέστερα, την επαναδόμηση «του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» απαιτούνται διαφορετικές πολιτικές από αυτές που ενέπνευσαν το δόγμα και η στρατηγική της Λισσαβώνας, που αναγόρευσαν σε φετίχ και πανάκεια, δήθεν, τον ανταγωνισμό. Είναι καιρός, να αναθεωρήσουν, όσοι πιστεύουν ότι ανταγωνισμός και κοινωνική δικαιοσύνη μπορούν να συμπορευτούν. Ίσως να τέμνονται στο άπειρο.
Είναι καιρός ως συνδικαλιστικό κίνημα να μιλήσουμε στην πράξη κινηματικά και λιγότερο τεχνοκρατικά.
Ως επίλογο, αναδιατυπώνοντας, ορθότερα εμβαθύνοντας στο κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου μας, θα ήταν αναγκαίο να συμφωνήσουμε ότι απαιτείται συνεχής κοινός και συντονισμένος αγώνας των εργαζομένων για δίκαιη κατανομή του πλούτου.
Μόνο έτσι μπορούμε να επιτύχουμε το στόχο μας για μια «κοινωνική Ευρώπη» και για έναν δίκαιο κόσμο, γενικότερα .-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου