Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Αθήνα 2.9.2010
ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ.:339
Προς
1.- Πρωθυπουργό της Ελλάδας
κ. Γεώργιο Παπανδρέου
2.- Αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης
Πρόεδρο Ν.Δ.
κ. Αντώνη Σαμαρά
3.- Γεν. Γραμματέα Κ.Κ.Ε.
κα Αλέκα Παπαρήγα
4.- Πρόεδρο Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ
κ. Αλέξη Τσίπρα
5.- Πρόεδρο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
κ. Φώτη Κουβέλη
6.- Πρόεδρο ΛΑΟΣ
κ. Γιώργο Καρατζαφέρη
Κύριε Πρόεδρε,
Τα προσεχή έτη, η πατρίδα μας θα παραμείνει αντιμέτωπη, συνέπεια της κρίσης και των ακολουθούμενων αντιλαϊκών πολιτικών, με μια πολύ δύσκολη, ασφυκτική κατάσταση ως προς την απασχόληση, το εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων. Ήδη οι πολιτικές που έχουν ασκηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα αυτές που ασκούνται κατ’ εφαρμογή του μνημονίου έχουν τεράστιες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους.
Μόνο το 2010 έχουμε ονομαστικές μειώσεις εισοδήματος 20 - 25% κατά μέσο όρο. Στην πραγματικότητα όμως οι απώλειες είναι πολύ μεγαλύτερες, διότι ο πληθωρισμός ήδη τρέχει με 5,5% και το κόστος ζωής είναι στα ύψη. Η φορολογία έχει αυξηθεί, η ανεργία καλπάζει και διατυπώνονται προβλέψεις ότι θα υπερβεί το 20%, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πλήττονται και μειώνονται συνεχώς, τα ασφαλιστικά δικαιώματα υποβαθμίστηκαν τρομακτικά με βάση τους τελευταίους ασφαλιστικούς νόμους και οι συντάξεις μειώθηκαν δραματικά.
Η ακύρωση του μνημονίου αποτελεί λοιπόν βασική προϋπόθεση για την προστασία, επαναφορά και διεύρυνση δικαιωμάτων στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής.
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. με τις θέσεις – εκτιμήσεις, προτάσεις που διατυπώνει, στο πλαίσιο της ΔΕΘ 2010, για τις κατευθυντήριες γραμμές της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, διεκδικεί μια νέα στρατηγική, ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Η ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της αρχιτεκτονικής της Ευρώπης που κατεδαφίζουν κατακτήσεις, δικαιώματα, εγγυήσεις, που οι κοινωνικές δυνάμεις και οι αγώνες τους οικοδόμησαν μεταπολεμικά, είναι επείγον ζήτημα. Η διαρκής διέγερση και η ανάπτυξη με αλληλεγγύη, μαχητικότητα, των σύγχρονων, ευρύτερων κοινωνικών αγώνων και πάλι, για την υπεράσπιση, την επαναφορά και αποκατάσταση, τη διεύρυνση δικαιωμάτων, αποτελεί το θεμελιακό προσανατολισμό της δράσης μας. Αντικατοπτρίζεται στην παρέμβαση και την αγωνιστική συμμετοχή στη ΔΕΘ του 2010 και καθορίζει τη συνέχεια, δεδομένου, επιπρόσθετα, ότι η ακρίβεια και ο πληθωρισμός κυριολεκτικά εξανεμίζουν την εναπομείνασα σύνταξη, το μισθό, το κοινωνικό επίδομα του ανέργου.
Το νέο «επικαιροποιημένο ή αναθεωρημένο» μνημόνιο, επιβεβαιώνει την αρχική εκτίμηση της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., ότι η πολιτική του, αποτελεί «ένα μαραθώνιο διαρκούς πτώσης του βιοτικού επιπέδου όπου κάθε λίγο μετατοπίζεται το σημείο τερματισμού» και έτσι θα απαιτούνται, θα επιβάλλονται νέα μέτρα εξαθλίωσης των ανθρώπων. Γι’ αυτό το λόγο είναι επιτακτική ανάγκη η συνολική ανατροπή του.
1. Η βαθειά οικονομική κρίση, γεννήθηκε στο χώρο των χρηματοπιστωτικών αγορών και προϊόντων (στεγαστικά, ενυπόθηκα δάνεια, παράγωγα και δομημένα προϊόντα, καταναλωτικά δάνεια) και αναπτύχθηκε σε ένα χρηματοοικονομικό πρότυπο (διανομής με ανηθικότητα) που στηρίζεται, εδώ και χρόνια, έντονα, στη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας, Ευρωπαϊκής και Εθνικής Οικονομίας.
2. Η δραματική πτώση του ΑΕΠ στις οικονομίες των G7, της Ε.Ε., στις χώρες του ΟΟΣΑ, την Ιαπωνία κ.ά. είναι σε ποσοστά από τα χειρότερα που έχουν καταγραφεί (ΟΟΣΑ) στον κύκλο της παρούσας κρίσης. Η επέκταση της κρίσης στην πραγματική οικονομία, την απασχόληση και τη μετατροπή της σε πολιτική και κοινωνική, είναι ήδη ζοφερή πραγματικότητα. Ήδη όλοι οι δείκτες της οικονομίας επιδεινώνονται, το δημόσιο χρέος αυξάνεται και προβλέπεται να φθάσει το 137% του ΑΕΠ, η ύφεση βαθαίνει, η φορολογική πολιτική που ασκείται δεν αυξάνει τα συνολικά έσοδα, αντιθέτως επιβαρύνει τους οικονομικά ασθενείς και το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού μειώνεται δραματικά.
3. Η Κυβέρνηση εγκαινίασε στις αρχές του 2010 ένα «πρόγραμμα μαζικής εφόδου» στους μισθούς, τις συντάξεις, τον ΦΠΑ και την έμμεση φορολογία, τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Το ανέπτυξε με τρία κύματα επίθεσης και συρρίκνωσης εισοδημάτων, δικαιωμάτων, υπηρεσιών προς τα μικρομεσαία και χαμηλά στρώματα και προετοιμάζει στο ορατό μέλλον άλλα δύο τουλάχιστον. Ένα ανάμεσα στη δεύτερη προς την τρίτη δόση του δανείου από το μηχανισμό, παράλληλα με τον προϋπολογισμό και ένα στις αρχές του 2011, από την τρίτη προς την τέταρτη δόση. Όλα αυτά την ώρα που το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι το χαμηλότερο στην ευρωζώνη όπως και οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας.
4. Η Ε.Ε., αλλά και η Κυβέρνηση, προχώρησαν σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο σε πολιτικές επιλογές οικοδόμησης «μηχανισμών στήριξης» που δεν είναι θέμα τεχνοοικονομικής επιλογής και αναγκαιότητας, αλλά ταξικής κατεύθυνσης και αναδιανομής σε βάρος του 85% της κοινωνίας των πολιτών. Το μνημόνιο αποτελεί μηχανισμό επιβολής δραματικών αλλαγών και δυσμενών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Στο πλαίσιο αυτό, κάθε χώρα, που «σώζεται», αποκτά όσα ακριβώς χρειάζεται για να πληρώσει τους πιστωτές της, ενώ σε αντάλλαγμα προχωρεί στη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών, των μισθών και συντάξεων, των κοινωνικών υπηρεσιών, παροχών και επιδομάτων, της απασχόλησης. Η τεχνογνωσία του ΔΝΤ σε τέτοιου τύπου προγράμματα «δομικής προσαρμογής» είναι γνωστή, όπως και τα αποτελέσματά τους, με συνέπεια τη βαθειά ύφεση στην οικονομία, το ρήγμα στην κοινωνική συνοχή και τη συνεχή ρευστότητα.
5. Η αντικατάσταση της αλήθειας από το ψέμα και η πλαστογράφηση της ιστορίας, εμφανίζει, ως αιτία της κρίσης, του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, τις δημόσιες και κοινωνικές δαπάνες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οικονομολόγων οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων και των πακέτων οικονομικής ενίσχυσης των τραπεζών –που για την χώρα μας ανέρχεται στα 55 δις ευρώ- συμμετέχουν λιγότερο από το 10%. Είναι επομένως ώρα, η ασύστολη προπαγάνδα και το σύμπλεγμα επαρχιωτισμού που χαρακτηρίζει την «ελληνική» της έκδοση, να τερματιστούν. Η έλλειψη διαφάνειας, ειλικρίνειας, στάσης συστράτευσης, για τις αιτίες, τις μορφές εξέλιξης, τις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, δεν οδηγεί στην αντιμετώπισή της. Είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές, τους κανόνες, τις αλλαγές και τα νέα συστήματα που απαιτούνται, όπως η ίδια αναδεικνύει ως δίδαγμα και συμπέρασμα, για να είναι η οικονομία παραγωγική, περιβαλλοντικά ορθή, κοινωνικά δίκαιη και αποδοτική.
6. Η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων έχει ολοκληρωθεί. Διέψευσε πανηγυρικά τα περί 1,5 έως 2 ακόμη και 2,5 εκατ., εργαζομένων που με δηλώσεις, φήμες, σκοπιμότητες καλλιεργούσαν συστηματικά, διέδιδαν έντεχνα και η Κυβέρνηση δεν αμφισβητούσε, επειδή δεν «γνώριζε» πόσους και ποιους πληρώνει (!) ο κρατικός προϋπολογισμός. Τελικά επιβεβαιώθηκε ότι οι πολιτικοί, δημόσιοι, υπάλληλοι είναι κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. των 27, πολλοί λιγότεροι από τις ΗΠΑ και τον Καναδά και σχεδόν τρεις ποσοστιαίες δεκάδες πιο κάτω από τις Σκανδιναβικές χώρες. Παράλληλα, αποδείχθηκε ότι είναι οι πιο κακοπληρωμένοι στην Ευρώπη, τελευταίοι στο χώρο της Ευρωζώνης, ενώ η Κυβέρνηση, με διαρροές, αντί μισθολογίου, δηλ. αξιοκρατικού και αξιοπρεπούς επιπέδου αμοιβών, κανόνων και διαφάνειας, προετοιμάζει την κοινή γνώμη για νέα μείωση μισθών και συντάξεων. Για άλλη μια φορά και προκειμένου να ικανοποιηθούν ιδιωτικά συμφέρονται και αγοραίες αντιλήψεις προωθείται η απαξίωση και υποβάθμιση των Δημοσίων Υπηρεσιών η οποία δεν στρέφεται μόνο εναντίον των εργαζομένων σ’ αυτές, αλλά εναντίον όλου του ελληνικού λαού.
7. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο σύγχρονος επανασχεδιασμός της Δημόσιας Διοίκησης και των Κοινωνικών Υπηρεσιών είναι εκτός ατζέντας. Άνευ συμμετοχής των πολιτών και των εργαζομένων. Ανακοινώνονται συγχωνεύσεις Οργανισμών (π.χ. ΟΑΕΔ, Εργατικής Εστίας, ΟΕΚ) καλλιεργείται η εντύπωση εξοικονόμησης αλλά αποκρύπτεται η συνέπεια στους πολίτες, όταν ήδη ο ΟΕΚ έχει αναστείλει την χορήγηση δανείων ή την κατασκευή των εργατικών κατοικιών. Άλλωστε η διάσπαση του ΟΑΕΔ σε Α.Ε. στις αρχές της δεκαετίας (με αντίθετη την Α.Δ.Ε.Δ.Υ.), ανάλογες «επιχειρηματολογίες» είχε ως συνοδεία. Το ζητούμενο είναι αν οι αλλαγές αυτές στη Δημόσια Διοίκηση, οι οποίες έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τον περιορισμό των παροχών προς τον πολίτη και την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων, μπορούν να θεωρηθούν θετικές όπως ισχυρίζεται η Κυβέρνηση.
8. Υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στην λειτουργία του Δημοσίου. Η λύση δεν είναι η κατάργηση του για την εξυπηρέτηση κάθε είδους συμφερόντων, την πρόσκαιρη, συγκυριακή ικανοποίηση παραγόντων, εμμονών και λανθασμένων πολιτικών ιδεοληψιών. Ο τερματισμός των πελατειακών, διαμεσολαβητικών σχέσεων, της κομματικής και εξουσιαστικής λαφυραγώγησης της Δημόσιας Διοίκησης, είναι η ανοικτή πρόκληση προς όλους και πρώτα προς την Κυβέρνηση.
9. Η υποθήκευση του «Καλλικράτη», απειλεί χιλιάδες συμβασιούχους να γίνουν τα «μαζικά θύματα» του μνημονίου. Τελικώς το σχέδιο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ το οποίο προωθείται με στόχο τη μείωση του λειτουργικού κόστους υπηρεσιών και μόνο, θα έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση των παροχών προς τον πολίτη, την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων και τελικώς τη διοικητική παραλυσία. Παράλληλα οι αναγκαστικές μετατάξεις θα έχουν ως συνέπεια την πλήρη ανατροπή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, του οικογενειακού προγραμματισμού αλλά και την αποσύνθεση των υπηρεσιών. Ο κίνδυνος ρευστοποίησης του δημοσίου διοικητικού συστήματος, σε ένα μεγάλο μέρος του (60% της λειτουργίας του), είναι ορατός με τα ανάλογα των επιπτώσεων στους πολίτες. Το σχέδιο σε ένα πλαίσιο μνημονίου προσλαμβάνει άλλη κατεύθυνση από τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, της περιφερειακής ανάπτυξης, της κοινωνικής προστασίας.
10. Τέλος έχουμε τη θέση και εκτιμούμε ότι η πορεία των πραγμάτων σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο είναι σε απόκλιση, ρήξη με το ευρωπαϊκό όραμα που διακηρύχτηκε και πίστεψε ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σήμερα έχουν τεθεί για κάθε πολίτη βαθιά και κρίσιμα ερωτήματα για τη στρατηγική και τις πολιτικές που ακολουθούνται. Για το που πάμε ως χώρα, ως Ευρώπη, για τη συμμετοχή των πολλών στις θυσίες αλλά στα οφέλη των λίγων. Εδώ απαιτείται η αναβάθμιση του Δημόσιου Τομέα ως μοχλού ανάπτυξης της οικονομίας και στήριξη της κοινωνίας.
Β. Προτάσεις – Διεκδικήσεις
1. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου με στρατηγικά πλάνα παραγωγικής αναδόμησης συστημάτων, υπηρεσιών, οικονομίας. Η έλλειψη διαθέσιμής πίστωσης, η αδυναμία απορρόφησης των πόρων του ΚΠΣ, η υστέρηση των δημοσίων εσόδων, διατηρεί και εντείνει την έκρηξη του εξωτερικού χρέους, των ελλειμμάτων, των επιτοκίων, την δημοσιονομική κρίση και την κρίση πιστοληπτικής ικανότητας. Ένα πρόγραμμα που να χαρακτηρίζεται και να οδηγείται από παραγωγικούς, ποιοτικούς, εξαγωγικούς στόχους σε τέσσερεις πυλώνες:
i. υπηρεσίες, ελαφρά και μεσαία βιομηχανία
ii. ενέργεια και μεταφορές
iii. επαναδιαμόρφωση της αγροτικής πολιτικής και
iv. αναμόρφωση της ναυτιλιακής και τουριστικής πολιτικής,
με αιχμή στη φορολογία της μεγάλης περιουσίας, μπορεί ακόμα και τώρα να απαντήσει ουσιαστικά στον «κίνδυνο ή τα σενάρια» της ελεγχόμενης πτώχευσης
2. Ανάδειξη και εφαρμογή ενός συντονισμένου σχεδίου ανασυγκρότησης σε εθνικό επίπεδο, ενταγμένο σε μια νέα πολιτική στρατηγική της χώρας προς την Ευρώπη – με πολιτική συμμαχίας κύρια των χωρών του Νότου – αλλά και διεθνώς, μπορεί να προχωρήσει.
Προτεινόμενα σημεία:
i. Επαναρρύθμιση του υψηλού δημοσίου χρέους των χωρών και ιδιαίτερα για τη χώρα μας απαιτείται λήψη συγκεκριμένων μέτρων διαχείρισης και αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους.
ii. Σταθερή ανάπτυξη με επενδύσεις φιλικά διακείμενες στο περιβάλλον.
iii. Κανόνες και μηχανισμοί ελέγχου της οικονομίας.
iv. Υπεράσπιση της εργασίας και της ποιότητας διαβίωσης.
v. Κίνητρα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις για διατήρηση και δημιουργία θέσεων εργασίας.
3. Αναχαίτιση της ελεύθερης πτώσης στην ανάπτυξη και την απασχόληση με έξοδο από το μνημόνιο.
Προτεινόμενοι τρόποι:
i. Πρόγραμμα νέων αναπτυξιακών έργων
ii. Αποτελεσματικό χτύπημα της παραοικονομίας
iii. Κατάργηση κάθε φορολογικού προνομίου, ασυλίας.
iv. Δημιουργία ισχυρού δημοσίου χρηματοπιστωτικού ομίλου (με βάση το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το Ταμείο Παρακαταθηκών και τις τράπεζες δημοσίου συμφέροντος, συμμετοχής).
v. Αναδόμηση των δημόσιων προϋπολογισμών με διαρκή αξιολόγηση κάθε δαπάνης - αντί της περικοπής του 13ου – 14ου μισθού – σύνταξης ή της δραματικής μείωσης των μισθών και συντάξεων.
vi. Αναδιοργάνωση, με στόχο την ενίσχυση, των εποπτικών και ελεγκτικών μηχανισμών. Δημιουργία δημόσιων, σύγχρονων, σταθερών και αποτελεσματικών συστημάτων με λειτουργικό πλαίσιο διαφάνειας, κοινοβουλευτικού και κοινωνικού ελέγχου.
4. Επανακαθιέρωση πολιτικών μέτρων υπέρ της εργασίας.
Προτεινόμενοι άξονες:
i. Ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, των μισθωτών και συνταξιούχων, των κοινωνικών επιδομάτων.
ii. Επαναφορά του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (που ολικά σχεδόν έχει αποδομηθεί με τον τελευταίο νόμο) ως στοιχείου κοινωνικής σταθεροποίησης και ανάπτυξης.
iii. Ανασυγκρότηση της εργασιακής πολιτικής με μέτρα αποθάρρυνσης των απολύσεων και ειδικά προγράμματα – κίνητρα για την απασχόληση των εργαζομένων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση (μεσήλικες, νέοι, γυναίκες, μερική απασχόληση) με πρώτο παράδειγμα το δημόσιο στο οποίο πρέπει να τερματιστούν οι ελαστικές μορφές εργασίας και οι απολύσεις συμβασιούχων.
5. Εγγύηση των δημοσίων αγαθών, των κοινωνικών δικαιωμάτων, αναβάθμιση δημοσίων, κοινωνικών υπηρεσιών.
Αναγκαίες πολιτικές:
i. Επεξεργασία και διαμόρφωση ενός προγράμματος με «εθνικό χάρτη δικαιωμάτων από τις Δημόσιες Υπηρεσίες, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια και επαρκή χρηματοδότηση, στελέχωση, οργάνωση, λειτουργική αυτοτέλεια και κοινωνική αποτελεσματικότητα» για ισότιμη πρόσβαση και ποιότητα υπηρεσιών στους πολίτες.
ii. Αποεμπορευματοποίηση και αποφιλανθρωποίηση των δημόσιων αγαθών, αναστροφή πολιτικών ιδιωτικοποίησης που απειλούν τώρα την ενέργεια, το νερό, τις δημόσιες συγκοινωνίες. Η λογική της «καταναλωτικής κάρτας παροχών» για την «αγορά» προϊόντων, υπηρεσιών, δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία, την πρόνοια κ.α. με εγγενή στοιχεία: την ασυμμετρία πληροφόρησης, την υψηλή αβεβαιότητα (εξαιτίας του απρόβλεπτου της ζήτησης, της ανάγκης), της υψηλής ιδιομορφίας (πολυπλοκότητα πόρων) και της ισχύος στις σχέσεις (προσφοράς - ζήτησης) η «ελευθερία» του πολίτη δεν λειτουργεί και αυτό σημαίνει ότι το κράτος αποσύρεται από την ευθύνη και την εγγύηση βασικών και κοινωνικών αγαθών, μεταφέρει σε ατομικό επίπεδο την ευθύνη, το κόστος, την αδυναμία και την ατέλεια δημόσιων πολιτικών και συστημάτων, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων.
iii. Ταχύτατη αξιοποίηση των πόρων του ΚΠΣ, για την ανάπτυξη υποδομών (κτιριολογικό πρόγραμμα για τις Δ.Υ. που σήμερα το κόστος ενοικίασης κτηρίων, χωρίς προδιαγραφές, μόνο για την κεντρική διοίκηση υπερβαίνει τα
iv. Η συμμετοχή των εργαζόμενων για την διαμόρφωση της νέας διοικητικής δομής είναι αναγκαία για την αρτιότητα των σχεδίων και την αποτελεσματική εφαρμογή τους.
6. Η Κυβέρνηση, από την πολιτική της ολόπλευρης και μονόπλευρης επίθεσης στη μισθωτή εργασία, είναι επιβεβλημένο να μετακινηθεί, να αλλάξει ριζικά την πολιτική της με στόχο τη μείωση του περιθωρίου κέρδους, των τιμών, τη διάλυση κάθε μορφής καρτέλ. Αυτό προϋποθέτει αναδιάρθρωση για ισχυροποίηση, αποτελεσματικότητα, των δημοσίων συστημάτων αντί της υποκατάστασης από ιδιωτικά, που οδηγούν από την «κατάρρευση» στη διάλυση των δυνατοτήτων της Δημόσιας Διοίκησης και μεγαλύτερη αδυναμία συλλογής των δημοσίων εσόδων ή εφαρμογής και υλοποίησης των δημοσίων πολιτικών, ενδυνάμωσης της ικανότητας των δημοσίων αρχών.
7. Νέο προσανατολισμό της εργασιακής και μισθολογικής πολιτικής στο Δημόσιο. Σε μια στιγμή έντονων και υψηλών αναγκών για πολιτικές κοινωνικής υποστήριξης και προστασίας, η μεροληπτική, άδικη και χωρίς προηγούμενο στοχοποίηση, απαξίωση του έμψυχου δυναμικού των Δημοσίων Υπηρεσιών, πρέπει άμεσα να ανατραπεί και να αναστραφεί. Η επιβολή και η χειραγώγηση μαζί με την υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση (ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας και της παιδείας, όπου η κατάσταση επιδεινώθηκε από τις μαζικές συνταξιοδοτήσεις, που ως κίνδυνο είχαμε επισημάνει από την πρώτη μέρα εκλογής της παρούσας Κυβέρνησης), σε συνδυασμό με την πολυνομία και τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά που γεννά, έχουν διαμορφώσει ως κλίμα και αντικειμενική κατάσταση, «διαλυτικό συντελεστή» στην Δημόσια Διοίκηση. Το νέο μισθολόγιο ως όχημα νέων μειώσεων (όταν ήδη το ετήσιο εισόδημα κάθε μισθωτού στο Δημόσιο έχει αρνητική κλίμακα αφαίρεσης από 1.000 έως 20.000€), καθώς και η πλήρης υποβάθμιση μέχρι και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων (μείωση της κύριας σύνταξης, μεθόδευση για κατάργηση της επικουρικής σύνταξης) καθώς και το αδιέξοδο στο Ταμείο Πρόνοιας (που έχει επιβαρυνθεί 1,3 δις ευρώ από την κρατική πολιτική, διοίκηση και διαχείριση), τον ΟΠΑΔ αλλά και τα άλλα Ταμεία του Δημοσίου (εξαιτίας των αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων και της αδιαφορίας για λήψη ορθών και έγκαιρων μέτρων), έρχονται να αποτελειώσουν κάθε έννοια σύγχρονης, αναπτυξιακής, παραγωγικής λειτουργίας και συμβολής του Δημοσίου.
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. είναι ριζικά αντίθετη με σενάρια «μισθολογίου νέων περικοπών» κλαδικά ή κατηγοριακά και διαιρέσεων (π.χ. νέοι – παλαιοί κλπ).
8. Η δίκαιη πολιτική την ώρα της κρίσης είναι συνθήκη για την αντιμετώπισή της και σημαίνει, αντί της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, ανάγκη ενίσχυσής του με μέτρα:
i. καταπολέμησης των ανισοτήτων και της φτώχειας
ii. θέσπιση ελάχιστου, εγγυημένου εισοδήματος αξιοπρεπούς διαβίωσης
iii. προστασία της απασχόλησης
iv. αύξηση των κοινωνικών υπηρεσιών αντί της συρρίκνωσης και της ιδιωτικοποίησης
Για το λόγο αυτό απαιτείται:
§ Μείωση των δαπανών για την άμυνα
§ Μέτρα για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής (προεκλογικά την υπολόγιζε η Κυβέρνηση σε 35 δις)
§ Φορολόγηση του πλούτου της εκκλησιαστικής περιουσίας, των τραπεζών, των μεγάλων εταιρειών
§ Μείωση του ΦΠΑ ιδιαίτερα στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης
Η προωθούμενη αύξηση του ΦΠΑ δημιουργεί τεράστια προβλήματα όχι μόνο στο εισόδημα των εργαζομένων αλλά και στην ίδια την οικονομία της χώρας.
Η διαρκής ενίσχυση των Τραπεζών, ενώ δεν λύνει προβλήματα χρηματοδότησης των μικρομεσαίων οικονομικών δραστηριοτήτων, βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες αφού αφαιρεί πολύτιμους πόρους για την ενίσχυση της απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας.
9. Η επαναφορά της δικαιοδοτικής ισχύος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, η επέκταση του θεσμού στο Δημόσιο είναι συστατικό στοιχείο μιας εναλλακτικής κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, που συνδυάζει την οικονομική αποτελεσματικότητα και πρόοδο με την κοινωνική. Η άμεση εγκατάλειψη των σχεδίων για οριστική -τυπικά και ουσιαστικά- κατάργηση του θεσμού με την προώθηση των ατομικών συμβάσεων, είναι άμεση υποχρέωση και ευθύνη, του δημοκρατικού χρέους της Κυβέρνησης.
10. Σε μια βαθειά οικονομική κρίση, βάρβαρων και μεσαιωνικών καταστάσεων, η λύση δεν είναι η ανασυγκρότηση του καπιταλισμού ως συστήματος και η βιωσιμότητα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων αντί των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η στροφή της πολιτικής σε μια νέα εθνική και ευρύτερη στρατηγική, μεταβολής, ανατροπής, εξόδου από την υφιστάμενη, ακραία και νεοφιλελεύθερη, υπόσταση του σχήματος Ε.Ε. – ΕΚΤ:
i. με Σύμφωνο Κοινωνικής Συνοχής και προόδου αντί οικονομικής «σταθερότητας» και κοινωνικής αποσταθεροποίησης.
ii. με Σύμφωνο κατοχύρωσης εγγύησης και ασφάλειας του δικαιώματος στην εργασία αντί της ανασφάλειας και διαρκούς εκμετάλλευσης, της ευελιξίας.
iii. με Σύμφωνο αποκατάστασης και προστασίας του περιβάλλοντος, αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών αντί της εμπορευματοποίησης και της καταστροφής
είναι απαραίτητα για την προώθηση ενός ανθρώπινου οράματος για τον 21ο αιώνα με αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, πρόοδο.
Κύριε Πρόεδρε,
Η αρνητική κατάσταση στην οικονομία, την κοινωνία, τη χώρα, πιθανά τους επόμενους μήνες να μην είναι αναστρέψιμη. Εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις αναλυτών ή οι διευκρινήσεις επίσημων εκθέσεων, η δυστυχία με κάθε μορφή (και πιο ακραία της ανεργίας, της φτώχειας και της ανέχειας) θα είναι το κύριο και γενικευμένο χαρακτηριστικό στοιχείο. Με ευθύνη και αγωνία καταθέτουμε ένα συνοπτικό πλαίσιο πολιτικών εκτιμήσεων, μέτρων και κατευθύνσεων για την αλλαγή, ο επαναπροσδιορισμός της πορείας, με την ανησυχία ότι σε λίγο -ίσως- τα περιθώρια να έχουν εξαντληθεί. Διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε για νέο προσανατολισμό, κοινωνικό και αναπτυξιακό ισοζύγιο οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής από ευρύτερη οπτική, στάση κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι στενή, συνδικαλιστική συνέπεια, συντεχνιακή ή άλλη σκοπιμότητα. Στόχος και επιδίωξή μας είναι να τα καταφέρουν όλοι οι άνθρωποι, γιατί διαφορετικά θα τα καταφέρουν οι λίγοι και θα εξαθλιωθούν οι πολλοί. Στην περίπτωση αυτή το πραγματικό αποτέλεσμα είναι η χρεοκοπία.
Για την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ
Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου